Badania mikrobiologiczne/serologiczne w wirusowym zapaleniu wątroby typu B (WZW B)
Badania mikrobiologiczne-serologiczne w wirusowym zapaleniu wątroby:
HbsAg
HBcAg
HBeAg
Anty- HBs
Anty – HBc
Anty – HBe
HbsAg
Antygen powierzchniowy stanowiący zarówno płaszcz wirusa jak i występujący samodzielnie we krwi osoby zakażonej.
Pojawia się on w surowicy w okresie wylęgania choroby na 2-8 tygodni przed objawami żółtaczki lub uszkodzeniem wątroby.
Następnie ukazuje się w okresie ostrym choroby i zanika w okresie rekonwalescencji.
U kilkunastu procent chorych występuje latami w przypadku przewlekłego bezobjawowego nosicielstwa oraz u osób z przewlekłymi postaciami zapalenia wątroby.
Jest to najpewniejszy wskaźnik zakażenia HBV.
HBcAg
Antygen rdzeniowy (coor). Nie jest stwierdzany w surowicy, prawdopodobnie ze względu na nadmiar przeciwciał.
HBeAg
Antygen „e” ściśle związany z HBcAg. Jego obecność we krwi świadczy o zakaźności chorego. Występowanie natomiast HBeAg u ozdrowieńców po WZW B świadczy o przewlekaniu się procesu chorobowego.
Anty- HBs
Przeciwciała dla antygenu powierzchniowego HbsAg pojawiają się po zniknięciu HBsAg. Są to przeciwciała ochronne świadczące o odporności pojawiającej się po przechorowaniu WZW B lub szczepieniu przeciwko WZW B.
Anty - HBc
Anty – HBc są przeciwciałami dla HBcAg. W klasie IgM i IgG występują prawie równocześnie z HBsAg w ostrym okresie choroby – natomiast w klasie IgG przez wiele lat po okresie ostrym.
Anty - HBe
Anty – HBe są przeciwciałami dla HBeAg. Pojawienie się ich i zniknięcie HBeAg u ozdrowieńców po WZW B jest dobrze rokującym sygnałem powrotu do zdrowia.
Źródła:
1. Gajewski P. (red.): Interna Szczeklika. Podręcznik chorób wewnętrznych. Medycyna Praktyczna, Kraków 2013.