Glikozydy naparstnicy, glikozydy nasercowe (digoksyna) – leki pobudzające czynność serca.

Glikozydy nasercowe

Glikozydy nasercowe to podgrupa glikozydów mająca zdolność pobudzania czynności pracy serca. Stosowane są przy niewydolności serca. Glikozydy zwiększają siłę skurczu mięśnia sercowego, a jednocześnie obniżają częstość tego skurczu.

Farmakokinetyka

Glikozydy dobrze wchłaniają się z przewodu pokarmowego. Cechują się szeroką dystrybucją w tkance mięśniowej.
Najbardziej stabilne warunki farmakokinetyczne ma digoksyna i metylodigoksyna.
Glikozydy nasercowe cechują się stosunkowo niskim indeksem terapeutycznym przez co ustalenie właściwej dawki leku bywa trudne i co ogranicza stosowanie tych leków.

Wskazania

  • przewlekła niewydolność serca z migotaniem bądź trzepotaniem przedsionków z szybką czynnością komór
  • chorzy z przewlekłą niewydolnością serca, rytmem zatokowym, pozostający mimo leczenia w III klasie NYHA
  • chorzy w II klasie NYHA, z rytmem zatokowym, u których po leczeniu glikozydami nastąpiła poprawa i przejście do niższej klasy NYHA

Przeciwwskazania

  • amyloidoza serca
  • bloki przedsionkowo-komorowe II i III°
  • częstoskurcz komorowy
  • kardiomiopatia przerostowa
  • świeży zawał serca
  • zaburzenia rytmu z bradykardią
  • zespół chorego węzła zatokowo-przedsionkowego
  • zespół WPW
  • zespół zatoki szyjnej

Przedawkowanie glikozydów naparstnicy objawia się następującymi objawami:

  • bradykardia
  • nudności, wymioty
  • ból brzucha, biegunka
  • zaburzeniami percepcji barw (widzenie najpierw „na fioletowo” potem „na żółto”)
  • inne zaburzenia widzenia (zamazane, podwójne, a nawet ślepota)
  • zaburzenia świadomości, splątanie
  • duszność
  • sinica
  • zaburzenia psychiczne z drgawkami
  • zaburzenia rytmu:
    • pobudzenia dodatkowe pochodzenia komorowego
    • częstoskurcz komorowy
    • częstoskurcz przedsionkowy z blokiem A-V

Postępowanie w przedawkowaniu

  • prowokowanie wymiotów
  • stosowanie środków przeczyszczających
  • uzupełnienie niedoborów jonów – kroplówka z Mg i K
  • w bradykardii podaje się atropinę
  • w blokach dystalnych konieczne jest wprowadzenie elektrody endokawitarnej
  • w bardzo ciężkich zatruciach stosuje się fragmenty Fab swoistych przeciwciał, wiążące digoksynę w osoczu
  • forsowana dializa i hemodializa są bezskuteczne w zatruciu glikozydami naparstnicy.
  • węgiel aktywowany spowalnia wchłanianie glikozydów nasercowych.
Źródła:
1.  W. Kostowski, Z.S. Herman Farmakologia. Podstawy farmakoterapii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL 2003.
2.  Andrzej Szczeklik (red.): Choroby wewnętrzne. Przyczyny, rozpoznanie i leczenie, tom I. Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna 2005.

2 comments

Leave a Reply

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.