Pielęgnowanie tradycyjne
W pielęgnowaniu tradycyjnym istnieją trzy modele, w których pozycja pielęgniarki i jej działania są uzależnione od różnych czynników.
1. Model podporządkowany decyzji lekarza
działania opiekuńcze nad pacjentem uzależnione są od zleceń lekarskich,
pielęgniarka dąży do szybkiego i sprawnego wykonywania tego co jest zaordynowane przez lekarza i z tego jest rozliczana,
nie ma możliwości na rozwój własny,
gdy zachodzi konieczność wykonywania badań diagnostycznych pielęgniarka przygotowuje pacjenta (najczęściej od strony fizycznej) i opiekuje się chorym po wykonaniu badań diagnostycznych według zaleceń lekarza – sytuacji takiej nie ma miejsca na pielęgnowanie,
w tym modelu pielęgniarka spełnia rolę pomocnika lekarza,
model taki stawia przekonanie w środowisku zarówno medycznym, jak i w społeczeństwie o roli pielęgniarki, jako osoby, która pomaga lekarzowi w pracy, a nie jest samodzielnym, wykwalifikowanym i odpowiedzialnym pracownikiem można stwierdzić, że gdyby zabrakło zleceń lekarskich, nie wiedziałaby niejednokrotnie co zrobić z pacjentem.
2. Model podporządkowany specjalizacji zadaniowej pielęgniarki
pielęgniarka wykonuje jedno (kilka) ustalonych zadań,
jest zorientowana na konkretne działania w stosunku do wszystkich pacjentów, u których istnieje zalecenie wykonania danego zabiegu,
uwaga pielęgniarki skupia się na jakimś fragmencie ciała pacjenta, tym który jest jej potrzebny do wykonania danego zabiegu,
pielęgniarki rozliczane są z solidności, sprawności wykonywanych zadań,
w modelu tym pacjent nie jest traktowany całościowo, jako jedność biologiczna, psychiczna i społeczna. Pomimo, że każdego dnia do chorego przychodzi kilka pielęgniarek to żadna nie wie o pacjencie wystarczająco dużo, by pozwoliło to właściwie traktować chorego,
w tej sytuacji również nie ma miejsca na pełny rozwój zawodowy.